Κάθε μέρα ακούμε τις ιστορίες τους. Κάθε μέρα είμαστε εμπνευσμένοι, σοκαρισμένοι, ταπεινωμένοι και οδηγούμαστε να εργαστούμε σκληρότερα. Γυναίκες και κορίτσια, αναγκασμένες να εγκαταλείψουν το σπίτι τους ή να προσπαθήσουν να κάνουν το σπίτι τους ένα καλύτερο μέρος για όλους, υποστηρίζοντας την ισότητα, την ανθρωπότητα και την αξιοπρέπεια στις κοινότητές τους.
Η δεκαεπτάχρονη Nesime από το Αφγανιστάν είναι μια από τους επτά παγκόσμιους νικητές του πρώτου Διαγωνισμού Νεολαίας με Πρόσφυγες, που διοργανώθηκε από την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες.
Ο διαγωνισμός ξεκίνησε στις αρχές του 2020 ως το πρώτο κύμα της πανδημίας COVID-19 που κατακλύζεται από χώρες σε όλο τον κόσμο με μια πρόσκληση προς τους νέους να προβληματιστούν δημιουργικά για το θέμα «όλοι μετράνε στον αγώνα κατά του ιού, συμπεριλαμβανομένων των προσφύγων». Περισσότεροι από 2.000 νέοι συμμετείχαν στον παγκόσμιο διαγωνισμό, ενώ ένας στους τέσσερις ήταν οι ίδιοι πρόσφυγες ή αιτούντες άσυλο.
Η Nesime, ένας αιτών άσυλο που ζει στα Γρεβενά, στη βορειοδυτική Ελλάδα, πιστεύει ότι παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν όλοι εν μέσω της παγκόσμιας πανδημίας, πρέπει να κάνουμε το καλύτερο δυνατό και να μην σταματήσουμε ποτέ τον αγώνα.
Αντλώντας από την πλούσια ιστορία της πατρίδας και της χώρας υποδοχής των πολεμιστών που θριαμβεύτηκαν σε αντιξοότητες, εμπνεύστηκε να ζωγραφίσει έναν πολεμιστή κατά του COVID19, κρατώντας ένα σπαθί και μια ασπίδα που ήταν έτοιμη να πολεμήσει τον ιό. Το έργο τέχνης της εντυπωσίασε την κριτική επιτροπή και η Nesime κατάφερε να εμφανιστεί μεταξύ των επτά νικητών.
«Δεν περίμενα να κερδίσω, αν και προσπαθώ πάντα στη ζωή μου να κάνω στο έπακρο τις προσπάθειές μου. Το σκίτσο μου στέλνει ένα μήνυμα ελπίδας και αποφασιστικότητας. Ο εχθρός, ο ιός, είναι ισχυρός, αλλά δεν πρέπει να παραδοθούμε. Αν ενώσουμε τις δυνάμεις μας, θα πετύχουμε », λέει.
Η Nesime πιστεύει ότι η πανδημία μας βοήθησε να εκτιμήσουμε την έννοια της ελευθερίας. «Περνάμε πολύ χρόνο σε εσωτερικούς χώρους και μακριά από τα αγαπημένα μας πρόσωπα. Έχουμε μάθει ότι τίποτα δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο », λέει.
Η Nesime γράφει και χρωματίζει γιατί πρέπει να εκφραστεί. Εμπνέεται από τις εμπειρίες της, αλλά και από αυτά που συζητά με τους φίλους της και τους ηλικιωμένους.
Η αναγνώρισή της στο διαγωνισμό της Ύπατης Αρμοστείας της δίνει τη δύναμη να συνεχίσει να ζωγραφίζει, αλλά η νεαρή κοπέλα έχει μια άλλη φιλοδοξία. Θέλει να σπουδάσει νομικά και να γίνει δικηγόρος. Δυστυχώς, η Nesime έπρεπε να εγκαταλείψει το σχολείο πριν από περισσότερα από τέσσερα χρόνια, οπότε η προτεραιότητά της τώρα είναι να επιστρέψει στην τάξη.
«Τα παιδιά προσφύγων και αιτούντων άσυλο χρειάζονται πρόσβαση στην εκπαίδευση και στη γλωσσική κατάρτιση για να τους βοηθήσουν να ενσωματωθούν καλύτερα στις κοινότητες υποδοχής τους και να αισθάνονται πιο αποδεκτοί», λέει ο Philippe Leclerc, εκπρόσωπος της Ύπατης Αρμοστείας της Υ.Α. στην Ελλάδα.
«Θέλω να καλύψω το κενό το συντομότερο δυνατό και να πάω στο πανεπιστήμιο. Στη χώρα όπου μεγάλωσα, οι γυναίκες βρίσκονται σε μειονεκτική θέση, δεν γίνονται σεβαστά τα δικαιώματά τους », δηλώνει η Nesime. «Θέλω να γίνω δικηγόρος και να παλέψω για τα δικαιώματα των Αφγανών γυναικών. Αυτό είναι το όνειρό μου και πιστεύω ότι μπορώ να βοηθήσω », λέει η νεαρή Αφγανή με ασυνήθιστη ωριμότητα για άτομα της ηλικίας της.
«Στη χώρα μου, υπάρχουν περιοχές όπου οι γυναίκες δεν έχουν το δικαίωμα να πάνε στο σχολείο, δεν τους επιτρέπεται καν να γελούν. Πολλά πράγματα πρέπει να αλλάξουν στη χώρα μου », προσθέτει.
Η ωριμότητα της μπορεί να οφείλεται στις πολλές δυσκολίες που αντιμετώπισε από πολύ νεαρή ηλικία. Η νεαρή κοπέλα έπρεπε να εγκαταλείψει το σχολείο και να εργαστεί για να στηρίξει το εισόδημα της οικογένειας, ενώ δεν έχει δει τα αγαπημένα της αδέλφια εδώ και χρόνια.
Πέρυσι η Nesime διέσχισε από την Τουρκία στην Ελλάδα για να ζητήσει άσυλο με τη μητέρα της. Τους τελευταίους μήνες ζουν σε ένα ξενοδοχείο έξω από τα Γρεβενά στα πυκνά δάση της Πίνδου της βόρειας Ελλάδας, το οποίο διαχειρίζεται ο Διεθνής Οργανισμός Μετανάστευσης. Η 17χρονη αιτούσα άσυλο ελπίζει ότι μια μέρα θα συναντήσει ξανά τα επτά αδέλφια της που ζουν σε διαφορετικές χώρες.
«Αυτό που έχω βιώσει με έκανε πιο δυνατό», εξηγεί ο Nesime. «Είμαι αποφασισμένος να συνεχίσω τις σπουδές μου και να συνεχίσω τη ζωή μου. Το θέμα δεν είναι να τα παρατήσουμε. "
«Τόσα πολλά από τα παιδιά που φεύγουν στην Ελλάδα φέρνουν ένα ισχυρό πάθος και προσπαθούν να πετύχουν», λέει ο Philippe Leclerc της Ύπατης Αρμοστείας. "Η διοχέτευση των φιλοδοξιών τους είναι πολύ απαραίτητη, ανεξάρτητα από το χρονικό διάστημα που θα περάσουν εδώ."
«Η ζωή έχει δυσκολίες και εμπόδια. Νιώθω ότι δεν ήμουν ποτέ παιδί, δεν θυμάμαι να παίζω και να γελάω », λέει ο Nesime. «Ωστόσο, δεν φοβάμαι. Γυρίζω τα μανίκια μου, δουλεύω σκληρά και προσπαθώ για το καλύτερο για τον εαυτό μου και τους άλλους. Δεν είναι εύκολο, αλλά είναι ο μόνος τρόπος. "