Για αιώνες οι άνθρωποι στο Μεσαίωνα ζούσαν με το φόβο των βαμπίρ. Αυτό φαίνεται ότι επιβεβαιώνεται από ένα ασυνήθιστο εύρημα στο νεκροταφείο μια πόλης στη βορειοδυτική Πολωνία.

Οι ειδικοί πιστεύουν ότι η εκταφή έφερε στο φως μια υπόθεση βαμπίρ που εξοντώθηκε με συγκεκριμένο τρόπο.

Σύμφωνα με τους ειδικούς, οι κυνόδοντες είχαν αφαιρεθεί και μια μεγάλη πέτρα είχε τοποθετηθεί μέσα στο στόμα.

Επιπλέον είχαν καρφώσει το πόδι του ώστε να εμποδίσουν κάθε διαφυγή από τον τάφο.

Ο σκελετός ενός ύποπτου βαμπίρ στην πόλη της Kamien Pomorski της Πολωνίας. Η ταφή πιστεύεται ότι χρονολογείται από τον 16ο αιώνα, όταν μεγάλο μέρος της κεντρικής Ευρώπης πίστευε στην ύπαρξη βαμπίρ που έπιναν το αίμα των ανθρώπων.

Ο επικεφαλής της ανασκαφής Slawomir Gorka Kamienskie ανέφερε ότι ήταν τρυπημένος ο μηρός, γεγονός που αποδεικνύει ότι πρόκειται για μια ταφή βαμπίρ. Επίσης επιβεβαίωσε ότι οι ίδιες τελετουργίες είναι κοινές σε ταφές στην περιοχή μεταξύ του 13ου και του 17ου αιώνα και ότι το σώμα θάφτηκε στο νεκροταφείο δίπλα στην εκκλησία της πόλης.

Ο ερευνητής εξήγησε ακόμα ότι «τα βαμπίρ συχνά ήταν διανοούμενοι, αριστοκράτες και κληρικοί.»

Σύμφωνα με κάποιες πεποιθήσεις, οι άνθρωποι που ήταν κακοί κατά τη διάρκεια της ζωής τους, θα μπορούσαν να μετατραπούν σε βαμπίρ μετά το θάνατο, εκτός αν τους μαχαίρωναν με ένα σίδερο ή ξύλινη ράβδο πριν από την ταφή.

Τον περασμένο Ιούλιο, εργάτες που πραγματοποιούσαν οδικά έργα κοντά στην πόλη Gliwice στη νότια Πολωνία βρήκαν θαμμένους άλλους τέσσερις σκελετούς πάνω στους οποίους δεn βρέθηκε απολύτως τίποτα. Ούτε ένα κόσμημα, υπολείμματα ρούχων ή έστω ένα κουμπί.

Ο Lukasz Obtulowicz, αρχαιολόγος της υπηρεσίας διάσωσης μνημείων στην κοντινή πόλη Katowice, είχε υποστήριξει μιλώντας στο Spiegel ότι υπάρχουν σαφείς ενδείξεις ότι πρόκειται για τόπο ταφής βαμπίρ, σημειώνοντας ότι πέτρες ήταν τοποθετημένες στα κρανία.

Ο θρύλος των βαμπίρ

Σύμφωνα με τον θρύλο, τα βαμπίρ τρέφονται με το αίμα των ζωντανών και βγαίνουν από τους τάφους μόνο τη νύχτα, καθώς δεν μπορούν να αντικρύσουν το φως τη μέρας. Στα έργα φαντασίας παρουσιάζονται με μεγάλους κυνόδοντες με τους οποίους τρυπούν το δέρμα των θυμάτων τους.
John van Eyssen ετοιμάζεται να καρφώσει ένα ξύλινο παλούκι στην καρδιά ενός βαμπίρ . Σκηνή απο το «Horror of Dracula», 1958.

Η πίστη ότι υπάρχουν βαμπίρ ήταν διαδεδομένη σε όλη τη Βουλγαρία και άλλα μέρη της Κεντρικής Ευρώπης κατά διάρκεια του Μεσαίωνα .
Μέθυσοι, κλέφτες και δολοφόνοι ήταν πιθανοί υποψήφιοι για να γίνoουν βαμπίρ.

Θεωρούσαν απολύτως πιθανό το σενάριο οι βρυκόλακες να ζουν μεταξύ των ανθρώπων μέσα στις πόλεις, να παντρεύονται και να γίνονται πατέρες.Τη νύχτα, όμως, ήταν καταδικασμένοι να περιπλανώνται στην ύπαιθρο σε αναζήτηση αίματος. Ο μεσαιωνικός άνθρωπος πίστευε ότι αυτό το είδος βαμπίρ θα μπορούσε να εξοντωθεί με ένα παλούκι στην καρδιά.

Ο θρύλος λέει ότι το βαμπίρ είναι η ψυχή ενός παρανόμου που πέθανε στα βουνά, σε δάσος ή σε επαρχιακό δρόμο και το πτώμα το έφαγαν τα κοράκια και οι λύκοι.
Επειδή μια τέτοια ψυχή δεν επιτρέπεται να εισέλθει στον ουρανό ή στην κόλαση παραμένει στη γη και στοιχειώνει στον τόπο όπου σκοτώθηκε. Ζει πίνοντας το αίμα των διερχομένων.
Ένας άλλος θρύλος λέει ότι βαμπίρ μπορεί να γίνει ένας άνθρωπος που πέθανε με βίαιο ή αφύσικο θάνατο.

Οι Βρυκόλακες στην Ελλάδα

Η ελληνική παράδοση διαχωρίζει τα βαμπίρ από τους βρυκόλακες. Τους περιγράφει ως σώματα νεκρών που βγαίνουν από τους τάφους τη νύκτα και παίρνουν μορφές ζώων ώστε να προσεγγίσουν τους ζωντανούς συγγενείς τους. Πολλές φορές το κάνουν για να τους φοβήσουν ή να τους προκαλέσουν αναστάτωση. Έτσι σύμφωνα με την χριστιανορθόδοξη αντίληψη, συνδέονται άμεσα με το κακό και τον Σατανά.