Του Ν. Α. Κωνσταντοπουλου «Habemus papam?» (έχουμε Πάπα;). Ποιος γνωρίζει. Τουλάχιστον όχι εγώ, όταν γραφόταν το κείμενο αυτό. Και, πιθανόν, να μην αποκτήσουμε «πάπα», δηλαδή νέο πρωθυπουργό και νέα κυβέρνηση πριν να περάσουν αρκετές ημέρες, ή και εβδομάδες. Ας κάνουμε, όμως, μία υπόθεση: Οτι σύντομα θα έχουμε νέα κυβέρνηση και νέα πολιτική ηγεσία του αθλητισμού. Τι πρέπει να προσδοκούμε από αυτήν; Νομίζω, πάνω από όλα, ξεκάθαρη γραμμή πλεύσης. Δεν μπορούμε να έχουμε «και την πίτα ολάκερη και τον σκύλο χορτάτο».Αν αποφασίσουν πως δεν μας ενδιαφέρουν, ως χώρα, οι διεθνείς επιτυχίες, θα πρέπει να το καταστήσουν σαφές σε όλους. Ταυτόχρονα, δε, να πάρει εντελώς διαφορετική ρότα ο ελληνικός αθλητισμός. Διότι τα χρόνια μετά το 2004, οι κυβερνήσεις θέλησαν και προσπάθησαν να συνταιριάξουν πράγματα που δύσκολα «ζευγαρώνουν». Πρωταθλητισμός χωρίς κίνητρα και προνόμια, στη σύγχρονη εποχή, είναι έννοια αδιανόητη. Φυσικά και χωρίς ντόπινγκ, αλλά αυτό είναι κάτι που, προσωπικά, απορρίπτω ως λύση, χωρίς, ωστόσο, να κατηγορώ τους αθλητές που κατέφυγαν σε αυτό για ν' ανταποκριθούν στις ανάγκες του σύγχρονου, ενίοτε απάνθρωπου, πρωταθλητισμού.Δεν μου αρέσει να λέω τις γνωστές κουβέντες «καφενείων»: Ας με κάνετε για 24 ώρες πρωθυπουργό, υπουργό, δήμαρχο (αναλόγως) και θα βλέπατε πώς θ' άλλαζε η χώρα (ή ο δήμος). Δεν φιλοδοξώ, άλλωστε, να γίνω κάτι τέτοιο. Αν, όμως, κάποτε κάποιος πολιτικός ζητούσε την άποψή μου για την πολιτική στον αθλητισμό, ιδού τι θα του πρότεινα:Πρώτα από όλα να έχουμε μαζικό - λαϊκό αθλητισμό. Αθλητισμό για όλους. Τα ευεργετήματα, προφανή. Θα έχουμε υγιείς ανθρώπους, με ό,τι θετικό τούτο συνεπάγεται και για τα δημοσιονομικά πράγματα. Πρέπει, συνεπώς, η χώρα ν' αποκτήσει πολλούς «Αγιους Κοσμάδες» και όχι να καταστρέψουμε τον μοναδικό υπάρχοντα στ' όνομα της ανάπτυξης.Πρέπει, κάποτε, ν' αποκτήσουμε πραγματικό σχολικό, φοιτητικό και στρατιωτικό αθλητισμό. Αλλά έως ότου αυτό υλοποιηθεί, πρέπει να στηριχθούν οι σύλλογοι. Και οι νεαροί αθλητές. Για να συμβεί τούτο, αναγκαία είναι η κατάργηση κάποιων «αθλητοκτόνων» νόμων και διατάξεων. Αυτών που σχετίζονται με τα κίνητρα και τα προνόμια. Φυσικά και δεν υποστηρίζουμε πως πρέπει να επανέλθουμε στα προ του 2008 κρατούντα. Υπάρχει πάντα ο μέσος δρόμος.Και με τον πρωταθλητισμό τι θα γίνει, θα ρωτήσετε; Ο καθένας θα κάνει ό,τι μπορεί, στο πλαίσιο του θεσμικού πλαισίου, που θα έχει διαμορφωθεί με βάση τα παραπάνω, και των οικονομικών συνθηκών. Οι διορισμένοι στο Δημόσιο πρωταθλητές πρέπει να τυγχάνουν διευκολύνσεων (και όχι, βεβαίως, να παίρνουν άδεια... άνευ αποδοχών για προετοιμασίες και αγώνες) όσο είναι ενεργοί και μετά να εργάζονται. Πρέπει, δε, όλοι οι αθλητές να γνωρίζουν τα οικονομικά δεδομένα. Μετά, να αποφασίζουν αν θα κάνουν πρωταθλητισμό ή χόμπι.