Ο χορός της βροχής (rain dance) είναι τελετουργικός χορός που έχει σκοπό να προκαλέσει βροχή και να εξασφαλίσει την προστασία των σπαρτών.
Διάφορες εκδοχές χορών της βροχής μπορούν να εντοπιστούν σε πολλούς πολιτισμούς, από την Αρχαία Αίγυπτο έως συγκεκριμένες φυλές Αυτοχθόνων Αμερικάνων. Κάποιες παραλλαγές του μπορούν ακόμα να εντοπιστούν στα Βαλκάνια του 20ου αιώνα, σε ένα τελετουργικό που είναι γνωστό ως Παπαρούντα (Paparuda) στη Ρουμανία ή Περπερούνα (Perperuna) στα Σλαβικά.
Η φυλή Τσέροκι, μια φυλή Αυτοχθόνων Αμερικανών από τις Νοτιοανατολικές Ηνωμένες Πολιτείες, που περιλαμβάνουν τα Νότια Απαλάχια, εκτελούσαν το χορό της βροχής τόσο για να προκαλέσουν τη βροχόπτωση όσο και να καθαρίσουν τα κακά πνεύματα από τη γη. Ο θρύλος της φυλής λέει ότι η βροχή που προκαλείται από τον χορό της φυλής περιέχει τα πνεύματα των παλιών αρχηγών της φυλής, οι οποίοι πέφτοντας πολεμούν τα κακά πνεύματα στην μετάβαση μεταξύ της πραγματικότητας μας και του κόσμου των πνευμάτων. Θεωρούνταν επίσης ότι κάποιοι χοροί μπορούσαν να εμπνεύσουν τους συμμετέχοντες και το κοινό ώστε να μοιραστούν ασυνήθιστες και ακραίες πράξεις λατρείας.
Μία ιστορία από τους αυτόχθονες των Ηνωμένων Πολιτειών παρέχει μία εκδοχή για το πώς ο όρος «χορός της βροχής». Σύμφωνα με την ιστορία, κατά τη διάρκεια της μετατόπισης των Αυτοχθόνων Αμερικανών, συγκεκριμένες θρησκευτικές τελετές, μεταξύ των οποίων ο Χορός της Βροχής και ο Χορός των Φαντασμάτων, απαγορεύτηκαν από την κυβέρνηση. Οι φυλές στις καταπιεσμένες περιοχές ήταν απαγορευμένος ο Χορός του Ήλιου. Οι Γουιντιγκόκαν (Windigokan), μία κατ’ όνομα καββαλιστική σέκτα που έφερε το παρατσούκλι «οι καθυστερημένοι άνθρωποι» έγινε γνωστή λέγοντας στους ομοσπονδιακούς αντιπρόσωπους ότι ο χορός που χόρευαν δεν ήταν ο Χορός του Ήλιου αλλά ο Χορός της Βροχής, γλυτώνοντας έτσι την ποινική δίωξη ή την ομοσπονδιακή παρέμβαση.
Η Τζούλια Μ. Μπουτρέ (Julia M. Butree), σύζυγος του Έρνεστ Τόμπσον Σέτον (Ernest Thompson Seton), στο βιβλίο της αναφέρει τον Χορό της Βροχής των Ζούνι, μεταξύ των άλλων Ινδιάνικων χορών.
Κατά τη διάρκεια της τελετής φοριούνται φτερά και τιρκουάζ πέτρες που συμβολίζουν τον αέρα και τη βροχή αντίστοιχα. Πολλές παραδόσεις του Χορού της Βροχής διεσώθησαν στο πέρασμα της ιστορίας από προφορικές παραδόσεις.
Σε μία πρώιμη μορφή μετεωρολογίας, οι Ινδιάνοι των μεσοδυτικών περιοχών των σημερινών ΗΠΑ συχνά παρατηρούσαν και ακολουθούσαν γνωστά καιρικά μοτίβα ενώ παράλληλα προσφέρονταν να χορέψουν το χορό της βροχής στους μετοίκους με αντάλλαγμα την ανταλλαγή αγαθών. Αυτό έχει καταγραφεί περισσότερο μεταξύ των Ινδιάνικων φυλών Οσάγκε (Osage) και Κιουαπάου (Quapaw) του Μιζούρι και του Αρκάνσας.